De wisseling der seizoenen is een fenomeen waarvan ik ieder jaar weer met volle teugen geniet. Na een maandenlange prachtzomer met de ene na de andere hittegolf is er bijna niets fijner dan een verkoelende herfstwind. Ook de winter met zijn kraakheldere vriesnachten en donkere dagen voor kerst heeft zijn eigen charme die ik voor geen goud zou willen missen. 

En toch bewegen hele volksstammen zich zowat het halve jaar depressief door het leven. Vanaf oktober met een herfstdip om aansluitend naadloos de winterblues in te gaan. Het zijn dezelfde mensen die op hun kalender nauwgezet de dagen aftellen totdat zij de lente weer mogen verwelkomen. En dat kennelijk alleen maar omdat druilerig weer in combinatie met minder daglicht een funeste uitwerking heeft op hun gemoed. Kortom, een winterdepressie heeft iets te maken met de weerkaart, maar zit vooral tussen de oren.

De natuur heeft helemaal geen weet van al dat menselijk leed. Want heb je ooit weleens een hond of kat neerslachtig zien worden omdat die mooie zomer alweer voorbij is? Of een trekvogel horen klagen omdat die ‘s winters weer dat hele pokkeneind naar zuidelijkere oorden moet vliegen? Of een boom die zijn blaadjes heeft laten vallen er wat treurig bij zien staan? Tenzij je een treurwilg bent natuurlijk.  

Alleen de menselijke soort verzet zich en heeft weerstand tegen wat is, met alle lijden van dien. Veel beter is het om met de golven van de natuur mee te bewegen. Het liefst in de letterlijke zin van het woord, want bewegen is zowat de beste remedie voor degenen die in de donkere tijd van het jaar ten prooi vallen aan stemmingswisselingen. Wandelen, hardlopen, fietsen, het maakt niet uit. Bewegen zorgt voor een welhaast niet-aflatende uitstoot van gelukshormonen in de hersenen, zoals endorfine, serotonine en dopamine. Maar niets zo halsstarrig als de mens. De doorgewinterde chagrijn zit zozeer vastgeroest in zijn eigen denkpatronen dat alleen de eerste lentezon hem kan ontdooien. Hoe paradoxaal dat ook lijkt, daarmee is zo’n mens het meest gelukkig.