Het gebruik van termen zoals ‘awkward’, ‘flabbergasted’ en ‘Oh My God’ (in gewoon Nederland: ‘O mijn God’) is nog tot daar aan toe, maar je hoort in deze conversaties ook steeds meer dat er complete Engelse tussen- en bijzinnen in het Nederlands worden geduwd. Met als bekende voorbeelden ‘Tell me about it’, ‘I would’nt mind’ en ‘’There’s no such thing’. Met als gevolg dat je deze jongeren, nadat een zin in het Nederlands is begonnen, hoort haperen omdat er nu opeens midden in de zin een of andere Engelse uitdrukking gepropt moet worden. Van vloeiend spreken is dan natuurlijk allang geen sprake meer. Door de verengelsing verwordt gewoon Nederlands zo tot een koeterwaals, oftewel een onverstaanbaar gebrabbel.

De vraag die rijst is waarom deze grootstedelijke, hippe jongeren zich zo uitdrukken. Het antwoord ligt gedeeltelijk al besloten in de vorige zin, want blijkbaar is het ‘hip’ om half Nederlands-half Engels te praten. Of misschien denken ze dat ze, door zo gekunsteld te praten, intelligent overkomen. Het tegendeel is volgens mij waar. Wie bij het spreken van zijn moedertaal zo opzichtig leentjebuur moet spelen bij een andere taal, beheerst in mijn ogen zijn eigen moedertaal niet goed. Dat is dus veeleer een kwestie van taalarmoede dan van taalverrijking.  En dat nog afgezien van het feit dat het nogal aanstellerig overkomt als je in elke zin ‘nice’ gebruikt, daar waar je gewoon ‘leuk’ bedoelt.

Maar aan de andere kant denk ik dat je het deze jongeren ook nauwelijks kwalijk kunt nemen. Want ergens zal er wel een oorzaak voor zijn dat ze dit merkwaardige koeterwaals bezigen.  Misschien komt het wel doordat ze hun dagen vullen met het kijken naar Amerikaanse Netflix-series, of doordat ze een studie volgen waarin Engels de voertaal is. Of misschien verkeren ze in de illusie dat je er niet bij hoort als je niet in elke zin minstens vijf Engelse woorden gebruikt, gewoon omdat iedereen in je vriendenkring zich ook zo ‘cool’ uitdrukt. Wie zal het zeggen.

Hoe dan ook, ikzelf vind het niet om aan te horen! Want ik vind deze quasi-interessante, ietwat over het paard getilde toonzetting (sorry, ik bedoel natuurlijk ‘tone of voice’) van deze jongeren helemaal niet leuk, laat staan ‘nice’.