Elk uitwerpsel wordt zorgvuldig besnuffeld, net zo lang totdat de herkomst bekend is. Voor onze eigen kleine Sherlock Homes is elk door een andere hond neergelegd keuteltje en elk achtergelaten plasje als het ware een brief die van A tot Z gelezen moet worden. Pas wanneer zij helemaal klaar is met haar sporenonderzoek en de identiteit van de dader met zekerheid is vastgesteld, vervolgt Choco haar pad. 

 

Alleen een tegemoetkomende soortgenoot kan Choco uit haar concentratie brengen.
Vooral bij de tweede dagelijkse wandeling, rond de klok van zes, is het vaak spitsuur. Dan verschijnen de baasjes, net terug van hun werk. Als mieren komen ze uit alle hoeken en gaten tevoorschijn. Aan hun gezicht kun je meestal aflezen hoe hun dag geweest is. Kijken ze zuur, dan was het waarschijnlijk niet veel soeps.

 

Hun viervoeters daarentegen zijn steevast vrolijk en uitgelaten. Dit al dan niet tot genoegen van Choco. Als vrouwtjeshondje is zij doorgaans alleen maar gecharmeerd van mannelijke collega’s; tegen andere teefjes zet zij een grote mond op. Choco is zogezegd het brutaaltje van het poepstraatje. Een klein hondje met een groot ego. Zij deinst ook niet terug voor de paarden in de wei. Als zo’n edele viervoeter zich aan het hekwerkd meldt, is Choco er als de kippen bij om het paard luidruchtig van repliek te dienen. En vergeet zij even dat de opponent wel twintig keer zo groot is als zijzelf. Hetzelfde geldt voor groot uitgevallen honden die zij tegen het lijf loopt; Choco ziet geen gevaar. Op het poepstraatje heeft zij sowieso schijt aan alles.  

 

Ook denkt zij soms dat zij een mannetje is, getuige de manier waarop zij – heel jongensachtig – bij het plassen haar pootje optilt. Wie weet, is Choco wel een genderneutraal hondje, geheel in de geest van deze tijd. Zij had zo aan de Canal Parade in Amsterdam kunnen meedoen. Maar ik denk niet dat zij daar iets voor voelt, want haar eigen tweemaal daagse Poepstraatjes Parade in eigen dorp kan zij toch niet missen.