sauna

Ik heb het weleens drukker beleefd in de sauna. Vooral tussen kerst en nieuwjaar kun je hier beter wegblijven. Want dan moet je je soms letterlijk een weg banen tussen al die blote borsten en billen. De Efteling is er niks bij. Maar vandaag is het lekker rustig. Met uitzondering van de populaire 90 graden-sauna, waar het bijna altijd hutje-mutje is. 


De deur van het zweethok gaat open. "Kan ik er nog bij?", vraagt een mevrouw voorzichtig. Natuurlijk kan dat. De tot de nok toe gevulde krappe houten bakoven heeft nog het meest weg van een kippenhok. Maar even opschuiven met z'n allen, en de mevrouw kan er nog makkelijk bij. Dat iedereen hier in z'n blootje rondloopt, wil niet zeggen dat er geen beleefdheidsregels gelden. Sterker nog, in de sauna hebben de mensen méér respect voor elkaar dan in het normale, aangeklede leven, zo lijkt het wel. Je zou het misschien niet denken, maar heethoofden hebben hier niets te zoeken. De mevrouw knikt vriendelijk en neemt zwijgend plaats op de onderste trede van de sauna; de plek waar het nog enigszins te harden is.

 

Maar op de bovenste verdieping is het afzien geblazen. Nergens duurt een kwartier zo lang als in de sauna, want dat is precies de tijd die de zandloper nodig heeft om  door te lopen. Er hangen er twee in de sauna. Voor zover ik weet zijn ze tegelijkertijd omgedraaid. De ene geeft aan dat er al vijf minuten zijn verstreken, terwijl het lijkt alsof de andere zandloper op drie minuten is blijven steken. Eigenlijk is het 'not done' om in de sauna te kletsen, maar toch kan ik het niet laten om mijn medesaunabezoekers te wijzen op het verschil in snelheid tussen de zandlopers.  "Volgens mij gaat bij die ene zandloper de tijd trager", merk ik droogjes op, terwijl het zweet in miniriviertjes van mijn rug gutst. Heel even blijft het stil, totdat de man naast mij zijn lach niet meer kan inhouden. Dat werkt aanstekelijk, want al snel schudt het hele kippenhok van het lachen.

 

Intussen zijn wel alweer twee minuten verstreken. Nog acht minuten volhouden, althans volgens de 'snelle' zandloper. Wat afleiding zoeken helpt. Die afleiding komt in de vorm van een paar meisjes die ik door de glazen saunadeur voorbij zie lopen. Eén van hen heeft een handdoek om haar hoofd gedrapeerd en om haar middel een handdoek in de vorm van een rokje. Zij doet mij een beetje denken aan Wilma van The Flintstones. Het bloed in mijn aderen heeft het kookpunt bijna bereikt en de meligheid in mijn oververhitte hersenpan slaat toe. Het liefst zou ik nu meteen naar buiten gaan en het knappe meisje in het oor fluisteren: "Hallo, ik ben Fred. Wil jij mijn Wilma zijn?" Als ik deze gedachten deel, klinkt er opnieuw een lachsalvo door de sauna. Het zweethok buldert.

 

Nog vijf minuten. Het zweet stroomt nu als een kleine tsunami van mijn lichaam, het grote afzien is begonnen. De mevrouw op de onderste trede houdt het voor gezien. Zij opent de deur, een heerlijk briesje brengt enige verkoeling. Nog tweeëneenhalve minuut. Ik houd de zandloper nauwlettend in de gaten. De minuscule zandkorreltjes vallen tergend langzaam naar beneden. Ik houd het bijna niet meer uit. In het zwakke licht kan ik de allerlaatste zandkorreltjes met het blote oog nauwelijks ontwaren. Dan zit het erop, eindelijk mag ik naar buiten. Juist als ik de sauna wil verlaten, komt 'Wilma' naar binnen. Ik blijf zitten. Nog een kwartiertje extra moet makkelijk kunnen.

Commentaren: 0